کشتی ها که شب در پهنه ی اقیانوس از کنار هم میگذرند
با هم گفتگویی کوتاه دارند:
نخست به یکدیگر علامت می دهند
سپس صدایی در تاریکی شنیده می شود.
چنین است در اقیانوس زندگی که ما چون دو کشتی از کنار هم می گذریم
و با هم گفتگو می کنیم
نخست یک نگاه
و سپس یک صدا
و آنگاه تاریکی و سکوت
(لانگ فلو)
شبیهه به: ما چون دو پنجره قطاریم* سفر مرا به تو نزدیک نخواهد کرد
یه جورایی هر۲تا تلخن
کشتی ها از ما یاد گرفتن نه ما از اونا .
نظرتون محترمه ولی به نظر من اینجا تشبیه به کار رفته؛ گفته نشده کی از کی یاد گرفته.